Η διακήρυξη της διαθήκης
Ο Simon δεν εξεπλάγη που δεν κληρονόμησε σχεδόν τίποτα από τον πατέρα του. Το μόνο που πήρε ήταν ένα παλιό, ξεχασμένο εξοχικό που δεν είχε καμία πλέον υλική αξία. Αν και η κληρονομιά του πατέρα του ήταν εντυπωσιακή, δε συμπεριέλαβε τον Simon στη διαθήκη του. Δεν υπήρξε ποτέ το αγαπημένο του παιδί. Τα αδέρφια του χαμογέλασαν. Αλλά όπως λέει η παροιμία: “Γελάει καλύτερα, αυτός που γελάει τελευταίος”. Σύντομα θα σβηστεί το χαμόγελο από τα χείλη τους, όταν μάθουν τι βρήκε ο αδερφός τους στο παλιό σπίτι. Ο Simon ήταν πρόθυμος να πάει στη διακήρυξη της διαθήκης. Τα αδέρφια του μπορεί να ήθελαν να μιλήσουν για τον διαχωρισμό της κληρονομιάς. Όταν έφτασε εκεί, κανείς δεν τον ήθελε. Όμως, είχε το δικαίωμα στο υποχρεωτικό του μερίδιο και ήταν αποφασισμένος να μην τον αποτρέψουν. Ήξερε τα δικαιώματα του και ήθελε μόνο αυτό που του αναλογούσε. Οι άλλοι θα έπαιρναν περισσότερα από αυτόν. Ο αδερφός του με ένα χαμόγελο του είπε: “Simon, μπορείς να πάρεις το παλιό εξοχικό”. Έξι μήνες μετά από αυτή τη συνάντηση, ο Simon θα έβλεπε ξανά τα αδέρφια του και θα τους έλεγε τι βρήκε στο παλιό σπίτι. Ένιωσε μια ικανοποίηση καθώς κοίταξε τα πρόσωπα τους και είδε τις μπερδεμένες εκφράσεις τους. Τα αδέρφια του μετάνιωσαν που το έδωσαν το παλιό εξοχικό. Μα γιατί; Τι είχε βρει ο Simon; Και γιατί όλοι τον αντιμετώπιζαν σαν το “μαύρο πρόβατο” της οικογένειας;
Η πλούσια οικογένεια και ο θάνατος της μητέρας
Ο Simon είχε δύο αδερφούς και μία αδερφή. Ήταν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Όλοι τους μεγάλωσαν πλουσιοπάροχα. Ο πατέρας ήταν διευθυντής μεγάλης εταιρείας. Η επιχείρηση ήταν πολύ καλή και η οικογένεια είχε ότι χρειαζόταν και με το παραπάνω. Η μητέρα έμενε σπίτι και πρόσεχε τα τέσσερα παιδιά. Στην παιδική του ηλικία, η οικογενειακή ζωή χαρακτηριζόταν από αγάπη και αρμονία. Ο Simon, επειδή ήταν ο μικρός της οικογένειας όλοι τον αγαπούσαν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Τα αδέρφια του, έπαιζαν μαζί του και τον φρόντιζαν με αγάπη. Ο Simon δεν έβλεπε πολύ συχνά τον πατέρα του γιατί δούλευε πολύ. Μόνο στις οικογενειακές διακοπές και συγκεκριμένα στο εξοχικό περνούσαν χρόνο όλη η οικογένεια μαζί. Η μητέρα πέθανε όταν ο Simon ήταν 8 ετών. Από εκείνη τη μέρα, ο πατέρας του έγινε άλλος άνθρωπος. Ο Simon ένιωσε να τον μισούσε χωρίς κάποιον λόγο. Δεν έμαθε ποτέ την αλλαγή συμπεριφοράς του πατέρα του. Ίσως, επειδή δεν υπήρχε η μητέρα του να τον προστατεύσει ή επειδή θύμιζε στον πατέρα του εκείνη, καθώς ο Simon έμοιαζε στη μητέρα του περισσότερο από όλα τα αδέρφια.
Η κηδεία
Η μητέρα κηδεύτηκε λίγες μέρες μετά το θάνατο της. Ο Simon ήταν πολύ μικρός να καταλάβει. Του έλειπε η μητέρα του και απλώς ήθελε να γυρίσει πίσω και να τον πάρει μια αγκαλιά. Αλλά δε γύρισε. Ο Simon έπρεπε να το αντιμετωπίσει μόνος του, χωρίς να αποκαλύψει τα συναισθήματα του. Όλοι είχαν απομακρυνθεί από αυτόν και ο πατέρας του ξεκαθάρισε πώς δεν είχε θέση στην οικογένεια. Ο πατέρας μία μέρα πριν την κηδεία πήρε καινούρια ρούχα για τα παιδιά. Όμως, εξήγησε στον Simon πώς δεν είχε χρήματα για εκείνον και τα καινούργια ρούχα αγοράσθηκαν μόνο για τα 3 αδέρφια του. Ήταν η πρώτη φορά που ο πατέρας του τον αντιμετώπισε διαφορετικά. Στην αρχή τα αδέρφια είχαν μπερδευτεί με τη συμπεριφορά του πατέρα τους, αλλά σύντομα το συνήθισαν και έκαναν το ίδιο. Ο Simon ήταν πλέον αποκλεισμένος από τα πάντα και τις περισσότερες φορές μόνος του. Τα αδέρφια του είχαν μετακομίσει και φοιτούσαν στα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρα. Όταν ο Simon τελείωσε το σχολείο, ο πατέρας του, του εξήγησε ότι θα έπαιρνε καμία οικονομική υποστήριξη για το κολέγιο. Ο Simon δε ζήτησε καν εξηγήσεις γιατί ήξερε ότι δεν έπαιρνε καμία απάντηση.
Η διαφορετική ζωή
Ο Simon δεν πήγε στο κολέγιο και έπιασε δουλειά. Ήταν ευχαριστημένος από τη δουλειά του, αλλά δεν τον πλήρωνε τόσο καλά όσο οι δουλειές που είχαν τα αδέρφια του. Δικηγόρος, επιχειρηματίας και γιατρός. Ο πατέρας του, ανακοίνωσε στο Simon ότι δε θα είχε καμία οικονομική βοήθεια όσο τα αδέρφια του είχαν τα πάντα. Δε μισούσε την οικογένεια του, αλλά η συμπεριφορά του πατέρα του θα άφηνε σημάδια. Ενώ ο Simon ζούσε φυσιολογικά, τα αδέρφια του τα είχαν όλα πληρωμένα από τον πατέρα. Διακοπές, σπίτια και πολυτελείς εκδηλώσεις με γιορτές. Δεν ήταν εύκολο για τον Simon να παρακολουθεί όλα αυτά χωρίς να του δίνει κανένας προσοχή. Όμως, είχε φτιάξει τη δική του ζωή. Νοίκιασε ένα μικρό αγρόκτημα έξω από την πόλη. Λάτρευε τη ζωή στο χωρίο. Ήταν ήσυχα και μπορούσε να αφήσει πίσω τα οικογενειακά προβλήματα. Όμως, μια φορά τον χρόνο, ο πατέρας του τον επισκέπτονταν. Ήταν σαν ένα είδος υποχρεωτικής εκδήλωσης για τον πατέρα. Ο Simon ποτέ δεν το κατάλαβε αυτό και αναρωτήθηκε γιατί να μην ερχόταν καθόλου. Όμως, ήταν ακόμα ο γιος του.
Ο θάνατος του πατέρα
Ο Simon έκανε μια πολύ όμορφη ζωή. Είχε παντρευτεί τη γυναίκα της ζωής του και απέκτησε δύο κόρες. Το παρελθόν του, τον είχε μεγαλώσει έτσι για να μην κάνει τα ίδια λάθη με τον πατέρα του. Αγαπούσε και τα δύο παιδιά εξίσου και τους έμαθε να αγαπούν ο ένας τον άλλον χωρίς όρους. Τα χρόνια κυλούσαν και ο Simon χαιρόταν που έβλεπε τις κόρες του να μεγαλώνουν. Αυτός και η γυναίκα του τα είχαν κάνει όλα σωστά. Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο αδερφός του. Ο Simon κατάλαβε αμέσως ότι ήταν για τον πατέρα του. Ο αδερφός του, τον ενημέρωσε ότι πέθανε. Ήταν από τους τελευταίους που άκουσε τα νέα και αυτό δεν τον εξέπληξε καθόλου. Η σχέση με τον πατέρα του είχε παγώσει τόσο πολύ που δεν ένιωσε καμία θλίψη για τον θάνατο του. Παρά το γεγονός ότι δεν είχε καλές σχέσεις με τον πατέρα του, αυτός και η γυναίκα του αποφάσισαν να παρευρεθούν στην κηδεία. Ήταν σημαντικό για τη μητέρα να παραστούν στην κηδεία του πατέρα του. Εκεί, τον πλησίασαν τα αδέρφια του. Του ζήτησαν να παρευρεθεί την επόμενη μέρα σε μια οικογενειακή συνάντηση για να συζητήσουν για την κληρονομιά. Ο Simon ξαφνιάστηκε. Γιατί τον ήθελαν εκεί; Ήταν σίγουρος ότι ο πατέρας του θα τον είχε αφήσει εκτός διαθήκης.
Η συνάντηση και το ξέσπασμα
Η συνάντηση έγινε στο παλιό γραφείο του πατέρα. Όταν μπήκε ο Simon μέσα, αμέσως το μετάνιωσε. Το κλίμα ήταν αρνητικό και κανένας δεν τον κοιτούσε. Όλοι συμπεριφέρονταν σαν να μην ήταν εκεί. Ο Simon κατάλαβε ότι τα αδέρφια του είχαν χωρίσει το μεγαλύτερο μέρος της κληρονομιάς. Ο αδερφός του, του εξήγησε ότι θα έπαιρνε το παλιό εξοχικό. Ο Simon όλα αυτά τα χρόνια είχε μάθει να αμύνεται καλά. Δύσκολα μπορούσε κάτι να τον ενοχλήσει. Ήξερε να προστατεύεται, αλλά τώρα ένιωθε ταπεινωμένος. Το ξέσπασμα δεν άργησε να έρθει. Δε μάσησε τα λόγια του και είπε όλα αυτά που τον έτρωγαν τα τελευταία χρόνια. Ήταν καλό να τα βγάλει από μέσα του, ακόμα και αν αυτό ξέσπασμα δεν εντυπωσίασε τα αδέρφια του. Όταν ηρέμησε, τα αδέρφια του, του εξήγησαν ότι μοίρασαν την περιουσία ισόποσα. Όμως με την άξια των ακινήτων την ημέρα που αγοράσθηκαν. Το εξοχικό άξιζε πολύ τα παλιά χρόνια. Στα χαρτιά, φαινόταν ότι ο Simon πήρε τα περισσότερα. Χάρη στο σατανικό τους σχέδιο, τα αδέρφια μπορούσαν να αποδείξουν ότι η περιουσία μοιράστηκε ισόποσα και στα τέσσερα αδέρφια.
Το παλιό εξοχικό
Ο Simon δεν ήθελε άλλον να μαλώνει με τα αδέρφια του. Εξάλλου, δεν είχε καμία ελπίδα. Ήταν μόνος έναντι τριών. Αποφάσισε να πάρει το σπίτι, να αφήσει πίσω το παρελθόν του και να μην ξαναδεί ποτέ τα αδέρφια του. Την ίδια μέρα οδήγησε προς το εξοχικό. Το σπίτι ήταν σε χάλια κατάσταση. Μόνο και έρημο κοντά στην παραλία. Ωστόσο, συνέδεσε πολλές όμορφες αναμνήσεις με τη μητέρα του και τις οικογενειακές διακοπές. Οι αναμνήσεις ζωντάνεψαν. Έκλεισε τα μάτια και μύρισε το αλμυρό θαλασσινό αεράκι. Θυμήθηκε τις εποχές που ζούσε η μητέρα του και τον έσπρωχνε από την κούνια ή όταν περπατούσαν χέρι χέρι στην παραλία. Ένιωσε πως άκουσε το γέλιο της. Άρχισαν να κυλούν δάκρυα στα μάτια του. Αναρωτήθηκε πώς θα ήταν η ζωή αν ζούσε η μητέρα του. Ο Simon πήρε μια βαθιά ανάσα και κατευθύνθηκε προς την εξώπορτα. Στη συνάντηση τα αδέρφια, του είχαν δώσει το κλειδί. Μέσα επικρατούσε χάος. Το σπίτι ήταν βανδαλισμένο. Έσπασε η καρδιά του όταν είδε το παλιό εξοχικό σε αυτή την κατάσταση. Πριν κοιτάξει περαιτέρω, ήθελε να πάει στο παλιό του δωμάτιο.
Μια ξεχασμένη ανάμνηση
Όταν ο Simon ανέβηκε τις σκάλες, είδε στο τέλος του διαδρόμου, στα αριστερά, την πόρτα του παλιού του δωματίου. Δεν αποτέλεσε έκπληξη ότι και εκεί επικρατούσε χάος. Το βλέμμα του περιπλανήθηκε στο δωμάτιο και κάθισε στο κρεβάτι. Τότε, ξαφνικά του πέρασε μια σκέψη. Μια ξεχασμένη ανάμνηση. Θα μπορούσε να ήταν ακόμα εκεί; Ο Simon πάγωσε. Το είχε ξεχάσει για δεκαετίες. Τι είχε συμβεί τότε; Δε θυμόταν πολλές λεπτομέρειες, αλλά κάπου εδώ ήταν. Η ελπίδα, μετατράπηκε σε φόβο. Προσπάθησε να μην τον κυριεύσει ο πανικός. Έπρεπε να είχε να κάνει με το κρεβάτι του. Το κρεβάτι ήταν αυτό που προκάλεσε την αναδρομή μέσα του. Η ανάμνηση επανήλθε σιγά σιγά. Κάτω από το κρεβάτι! Έπρεπε να κοιτάξει εκεί πρώτα. Απομάκρυνε προσεκτικά το κρεβάτι από τον τοίχο, αποκαλύπτοντας τις ξύλινες σανίδες του δαπέδου. Δε φαινόταν κάποιος να είχε προσπαθήσει να μετακινήσει το κρεβάτι εδώ και χρόνια. Αυτό το γεγονός έδωσε ελπίδα στον Simon. Δεν μπορούσε να θυμηθεί ακριβώς το σημείο, αλλά μετά από μερικές προσπάθειες κατάφερε να χαλαρώσει μία από τις ξύλινες σανίδες.
Κάποιος χτυπάει την πόρτα
Ο Simon δεν τολμούσε να κοιτάξει. Στην πραγματικότητα ήταν ακόμα εκεί. Έβγαλε μια κραυγή χαράς. Ήταν ακόμα εκεί πάνω από 30 χρόνια μετά. Δύσκολα πίστευε στην τύχη του. Τράβηξε προσεκτικά το μικρό σεντούκι. Με ευλάβεια σκούπισε τη σκόνη και το κράτησε με τα χέρια του. Την ώρα που ήταν έτοιμος να το ανοίξει, ξαφνικά άκουσε ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Ποιος θα μπορούσε να είναι; Μήπως είχαν αλλάξει γνώμη τα αδέρφια του; Ο Simon έκρυψε γρήγορα το σεντούκι κάτω από τις σανίδες και έσπρωξε το κρεβάτι στον τοίχο. Κατέβηκε τις σκάλες και άνοιξε την πόρτα. Προς μεγάλη του έκπληξη, υπήρχαν δύο αστυνομικοί και δεν έδειχναν χαρούμενοι με την παρουσία του. Ο Simon δεν είχε υπολογίσει την αστυνομία. Ήταν ανακουφισμένος που δεν ήταν αδέρφια του, αλλά τι να ήθελαν οι αστυνομικοί; Οι δύο άνδρες τον κοίταξαν από πάνω μέχρι κάτω. Πριν προλάβει να πει κάτι ο Simon, εκείνοι ξεκίνησαν τις ερωτήσεις, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στις απαντήσεις του. Ποιος είσαι; Τι κάνεις εδώ; Πώς μπήκες μέσα στο σπίτι;
Εξηγήσεις
Ο Simon περίμενε υπομονετικά να ηρεμήσουν οι αστυνομικοί και μετά απάντησε σε όλες τους τις ερωτήσεις με ειλικρίνεια και όσο πιο ήρεμα μπορούσε. Δεν είχε κάνει κάτι κακό και ήξερε ότι είχε δίκιο. Είπε στους αστυνομικούς ότι το σπίτι ανήκει στην οικογένεια του εδώ και δεκαετίες και ότι το κληρονόμησε μετά τον θάνατο του πατέρα του. Μετά τις εξηγήσεις, οι αστυνομικοί χαλάρωσαν. Αποδείχθηκε ότι τους κάλεσε ο γείτονας που είδε τον Simon να μπαίνει στο σπίτι. Αυτό του είχε φανεί πολύ ύποπτο. Η αστυνομία κατάλαβε τον Simon και του εξήγησε ότι δε θα ασκήσει κάποια κατηγορία εναντίον του. Ωστόσο, του είπε ότι το κράτος προσπαθούσε εδώ και χρόνια να κατασχέσει το σπίτι. Ο λόγος ήταν ότι το σπίτι ήταν άδειο εδώ και δεκαετίες και ήθελε να τον κάνει έναν χώρο διαβίωσης. Μέχρι στιγμής δεν μπορούσε να προχωρήσει στην κατάσχεση, επειδή ο πατέρας του Simon δεν ήταν ο επίσημος ιδιοκτήτης. Χωρίς ιδιοκτήτη, το κράτος δεν μπορούσε να προχωρήσει σε καμία κατάσχεση, αλλά έβγαλε μια απόφαση που αν δεν εμφανιστεί κανείς εντός ενός χρονικού περιθωρίου θα το έπαιρνε.
Ένας μικρός πανικός
Ο Simon περίμενε πολλά, αλλά αυτή η είδηση τον εξέπληξε. Μπορούσε να καταλάβει το κράτος, καθώς ο πατέρας του είχε παραμελήσει τελείως την ιδιοκτησία και ο χώρος διαβίωσης είχε γίνει πλέον μεγάλη συζήτηση στη γειτονιά. Ζήτησε από τους αστυνομικούς να μπει ξανά στο σπίτι για να βγάλει κάποια προσωπικά αντικείμενα. Όμως, η ανταπόκριση τους ήταν απογοητευτική. Είπαν, ότι από τη στιγμή που τον ενημέρωσαν με το τι είχε συμβεί, το σπίτι έχει κατασχεθεί στην ουσία και δεν μπορούσαν να του επιτρέψουν να μπει μέσα. Αυτοί ήταν οι κανόνες. Ο Simon ένιωσε έναν πανικό σε αυτή την απάντηση. Ήθελε απλώς να πάρει μαζί του το μικρό σεντούκι. Έτσι κι αλλιώς δεν τον ενδιέφερε πολύ το σπίτι. Προσπάθησε να πείσει τους αστυνομικούς να τον αφήσουν να μπει μέσα, αλλά εκείνοι ήταν σταθεροί στις απόψεις τους. Δεν μπορούσαν να πειστούν. Ο Simon προσευχήθηκε μέσα του να μη βρει κανένας το σεντούκι. Το περιεχόμενο θα μπορούσε να του αλλάξει τη ζωή. Πέρα από αυτό, θα μπορούσε να εκδικηθεί τα αδέρφια του για τα χρόνια ταπείνωσης που είχε υποστεί.
Αναζήτηση δικηγόρου
Οι αστυνομικοί ενημέρωσαν τον Simon για την επίσημη προθεσμία. Είχε λίγες μέρες για να κινηθεί νομικά κατά της απόφασης. Αν κέρδιζε στο δικαστήριο, το σπίτι θα ήταν πάλι δικό του. Σε ποιον όμως να αναθέσει την υπόθεση. Δεν ήξερε πολλά πράγματα για αυτά και στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά έναν δικηγόρο. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Ο μόνος δικηγόρος που θα μπορούσε να τον βοηθήσει ήταν ο αδερφός του. Φυσικά, δε θα το έκανε από καλοσύνη και σίγουρα δε θα έχανε την ευκαιρία να επωφεληθεί οικονομικά, στύβοντας τον Simon. Πήρε μια βαθιά ανάσα και προετοιμάστηκε ψυχολογικά για τη συνομιλία του με τον αδερφό του. Ήξερε ότι έπρεπε να κρατήσει την ψυχραιμία του, ανεξάρτητα πόσο υποτιμητικά θα του συμπεριφερόταν. Ακόμα και αν ο αδερφός του αισθανόταν νικητής εκείνη τη στιγμή, αυτός που πραγματικά θα κέρδιζε ήταν ο Simon αν το σχέδιο του λειτουργούσε. Δεν είχε να χάσει τίποτα και έτσι τον πήρε τηλέφωνο. Στην αρχή ο αδερφός του δε σταματούσε να γελάει. Ο Simon χρειαζόταν όλη του τη δύναμη για να φανεί ψύχραιμος.
Στο δικαστήριο
Μόλις ο αδερφός του σταμάτησε να γελάει, άρχισε να μιλάει ουσιαστικά για τις νομικές πτυχές της υπόθεσης. Για τον δικηγόρο, ο Simon ήταν απλώς μια ακόμη περίπτωση, όπως όλες οι άλλες. Ο Simon ήλπιζε, ότι θα του έκανε μια οικογενειακή έκπτωση, αλλά ο αδερφός του απολάμβανε την ανωτερότητα και του ξεκαθάρισε κατά τη διάρκεια της συνομιλίας ότι για εκείνον είναι ακόμα ένας πελάτης. Ο Simon δεν είχε άλλη επιλογή. Χρειαζόταν τον αδερφό του που ήταν ένας από τους καλύτερους δικηγόρους. Ασκήθηκε έφεση κατά της κρατικής απόφασης και μετά από μερικές εβδομάδες, το θέμα πήγε στο δικαστήριο. Δεν ήταν καθόλου εύκολη η υπόθεση, αλλά ο αδερφός του ήταν πολύ καλός δικηγόρος και κέρδισε. Είχε κάνει τα πάντα για να του αποδείξει πόσο καλός είναι στη δουλειά του. Ευτυχώς, για τον Simon. Τώρα το σπίτι ήταν επίσημα δικό του. Ο μόνος όρος που έθεσε το δικαστήριο ήταν ο Simon να ανακαινίσει το σπίτι σε έξι μήνες. Εάν τότε δεν είναι κατοικήσιμο, το κράτος θα ανακτήσει την ιδιοκτησία.
Οικογενειακή εκδρομή
Ο Simon αδιαφορούσε για την κατάσταση. Το μόνο που είχε σημασία είναι ότι κέρδισε τη δικαστική μάχη. Το σπίτι του άνηκε δικαιωματικά και μαζί το περιεχόμενο του. Όταν ο αδερφός του, του έδωσε τον λογαριασμό για τις δικαστικές αμοιβές, χαμογέλασε μπροστά στο πρόσωπο του. Πίστευε ότι το σπίτι δεν άξιζε πολλά περισσότερα από τη δουλειά του. Ο Simon συγκρατήθηκε όταν έμαθε ότι η όλη διαδικασία του κόστισε 5.000 ευρώ. 150 ευρώ τη μέρα σχεδόν, δεν είναι ακριβώς μια “οικογενειακή τιμή”. Αλλά σύντομα όλα αυτά δε θα είχαν σημασία. Ο Simon όταν γύρισε σπίτι ανυπομονούσε να μεταφέρει τα καλά νέα στη γυναίκα του. Έτρεξε στο σπίτι και είπε στη γυναίκα και στα παιδιά του, ότι το παλιό εξοχικό είναι δικό του. Για να το γιορτάσει, ήθελε να τους πάρει μαζί του στο εξοχικό. Η γυναίκα του δεν μπορούσε να καταλάβει. Γιατί ο Simon ήταν τόσο ενθουσιασμένος που είχε ένα ακίνητο που δεν άξιζε πολλά περισσότερα από τα χρήματα που θα δώσει στον δικηγόρο; Όμως, εμπιστεύτηκε απόλυτα τον άνδρα της και ετοιμάστηκε μαζί του για την οικογενειακή εκδρομή.
Η λύση σε όλα τα προβλήματα
Η γυναίκα του είχε πολλές απορίες. Είχε δει τον λογαριασμό του δικηγόρου. Μαζί με τον άνδρα της, είχαν αγοράσει μια μικρή φάρμα πέρυσι και τα χρέη που είχαν ήταν ήδη πολλά. Πώς το είχε σκεφτεί ο Simon; Το παλιό εξοχικό δεν άξιζε πολλά περισσότερα από τα δικαστικά έξοδα και το δικαστήριο είχε επιβάλει όρο να το ανακαινίσει. Ήταν έξοδα που δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά. Τι έκανε ο άνδρας της; Και γιατί ήταν τόσο χαρούμενος και ανακουφισμένος; Δεν τον είχε δει έτσι εδώ και πολύ καιρό. Αλλά, η εμπιστοσύνη που είχε στο πρόσωπο του, δεν την είχε απογοητεύσει ποτέ. Στο δρόμο για το παλιό εξοχικό, η γυναίκα του προσπάθησε να μάθει περισσότερα. Αλλά, ο Simon ήθελε να περιμένει για να της εξηγήσει. Προτιμούσε να της δείξει από κοντά. Όλα θα είχαν νόημα αν έβλεπε το περιεχόμενο που είχε το σεντούκι. Ενώ ο Simon ήταν ανακουφισμένος που κέρδισε ξανά το σπίτι, ταυτόχρονα είχε ένα άγχος. Κι αν το είχαν πάρει; Όλο του το σχέδιο εξαρτιόταν από το σεντούκι. Αν το είχαν πάρει, θα είχε απογοητεύσει την οικογένεια του και θα έπρεπε να πουλήσει το σπίτι για να ξεπληρώσει το χρέος. Όλη η δουλειά και η προσπάθεια θα ήταν μάταιη…
Έτρεξε στο δωμάτιο
Μόλις έφτασαν στο παλιό εξοχικό, ο Simon πήδηξε από το αυτοκίνητο και έτρεξε προς την εξώπορτα. Την άνοιξε γρήγορα και ανέβηκε τις σκάλες. Σταμάτησε μπροστά στην πόρτα του παλιού δωματίου και πήρε μια βαθιά ανάσα. Άνοιξε την πόρτα. Είχε ιδρώσει από ενθουσιασμό. Έσπρωξε το κρεβάτι και έβγαλε τη σανίδα του δαπέδου. Το σεντούκι ήταν ακόμα εκεί! Δάκρυα χαράς κύλησαν στο πρόσωπο του. Κανείς δεν είχε μπει στο σπίτι, από την τελευταία του επίσκεψη. Ένα βάρος βγήκε από πάνω του. Πήρε το σεντούκι στα χέρια του και κατέβηκε κάτω στο σαλόνι, όπου τον περίμενε με περιέργεια η οικογένεια του. Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στο σεντούκι. Κάνεις δεν ήξερε τι να περιμένει. Ο Simon δεν είχε ελέγξει ούτε ο ίδιος το περιεχόμενο. Ήταν ακόμα εκεί; Μέσα ήταν τυλιγμένο με πανί. Ο Simon αφαίρεσε προσεκτικά το πανί και όλοι κράτησαν την ανάσα τους για λίγο…
Ένας θησαυρός
Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Υπήρχαν μέσα στο σεντούκι τέσσερα χρυσά ρολόγια. Δεν τα είχε αγγίξει κανένας εδώ και χρόνια, επομένως ήταν σε άριστη κατάσταση. Τα ρολόγια ήταν της μάρκας Rolex και ήταν από τα πιο ακριβά της αγοράς. Ακόμα και εκείνοι που δε γνώριζαν τίποτα από ρολόγια, μπορούσαν να καταλάβουν με την πρώτη ματιά ότι αξίζουν μια περιουσία. Αλλά από που προήλθαν αυτά τα ρολόγια; Τι έκαναν κάτω από το κρεβάτι του Simon; Ο Simon άφησε το σεντούκι με τα ρολόγια στην άκρη και ξεκίνησε να λέει όλη την ιστορία στην οικογένεια του. Μίλησε για τις οικογενειακές διακοπές στο εξοχικό. Για τα όμορφα παιδικά του χρόνια και τη μητέρα του. Στη συνέχεια ανέφερε τη μοιραία μέρα που τσακώθηκε με τον πατέρα του. Ήταν ένα μικρό θέμα, αλλά ο τότε 8χρονος Simon τραυματίστηκε σοβαρά και ήθελε να εκδικηθεί τον πατέρα του. Τον πολυτιμότερο πράγμα που είχε ήταν η συλλογή αυτών των ρολογιών. Άνοιξε λοιπόν κρυφά το χρηματοκιβώτιο του πατέρα του, έβαλε τα ρολόγια στο σεντούκι και τα έκρυψε κάτω από το κρεβάτι του.
Ο φόβος
Στην πραγματικότητα, ο Simon ήθελε απλώς να τρομάξει τον πατέρα του και να του επιστρέψει τα ρολόγια την επόμενη μέρα. Όμως, δεν περίμενε την αντίδραση του. Ήταν εκτός εαυτού όταν αντιλήφθηκε την κλοπή και κάλεσε αμέσως την αστυνομία. Εκείνη την εποχή, ο Simon δεν ήξερε πόσο κόστιζαν πραγματικά τα ρολόγια. Ήταν ένας μικρός οικογενειακός καυγάς, που μετατράπηκε σε μια ιστορία που περιελάμβανε αστυνομικούς και ντετέκτιβ. Ο μικρός Simon τρομοκρατήθηκε από αυτό που συνέβαινε και φοβήθηκε να παραδεχτεί ότι τα είχε πάρει. Λίγες εβδομάδες μετά το περιστατικό, η μητέρα πέθανε απροσδόκητα. Ο Simon είχε άλλα προβλήματα να σκεφτεί πέρα από τα ρολόγια. Τα είχε ξεχάσει τελείως που ήταν κρυμμένα κάτω από το κρεβάτι του. Μέχρι την ημέρα που στάθηκε μπροστά στην πόρτα του παλιού του δωματίου. Σήμερα γνώριζε την αξία των παλιών ρολογιών. Ο πατέρας του δεν πίστευε ποτέ στην αξία των χρημάτων και έτσι πάντα επένδυε την περιουσία του σε ακίνητα και ρολόγια Rolex. Τα ρολόγια άξιζαν πλέον εκατομμύρια. Αν επρόκειτο να πουλήσει μόνο ένα από αυτά, θα μπορούσε εύκολα να εξοφλήσει τα χρέη της φάρμας, τα νομικά του έξοδα και τις ανακαινίσεις του σπιτιού.
Μετά από έξι μήνες
Είχαν περάσει έξι μήνες από την κήρυξη της διαθήκης και την εξευτελιστική οικογενειακή επανένωση με τα αδέρφια του. Είχαν προσπαθήσει να του πάρουν ότι του αναλογούσε, δίνοντας το παλιό εξοχικό. Τώρα ήρθε επιτέλους η ώρα για τον Simon να πάρει το αίμα του πίσω και να θριαμβεύσει. Κάλεσε τα αδέρφια του να έρθουν στο παλιό εξοχικό. Τα αδέρφια ξαφνιάστηκαν από την κλήση και ήταν σίγουροι ότι θα είχε άσχημα νέα. Μάλλον, δε θα είχε διαχειριστεί καλά την ανακαίνιση και θα χρειάζονταν πάλι βοήθεια. Τα αδέρφια δυσκολεύτηκαν να βρουν το σπίτι, καθώς δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς το νέο εξοχικό ανήκει στον αδερφό τους. Στο μέρος που βρισκόταν το παλιό εξοχικό, ήταν πλέον ένα ολοκαίνουργιο σπίτι που ντρόπιαζε όλα τα εξοχικά της γειτονιάς. Δε θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Πώς το πλήρωσε; Στάθηκαν αβοήθητοι μπροστά στο πανέμορφο νέο εξοχικό. Πού ήταν όμως ο Simon; Κοίταξαν γύρω τους και όταν τον είδαν έπαθαν σοκ…
Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος
Ο Simon εμφανίσθηκε μέσα από ένα ολοκαίνουργιο σπορ αυτοκίνητο. Δεν μπορούσε να μη χαμογελάσει όταν είδε τα αδέρφια του. Δεν μπήκε καν στον κόπο να βγει από το αμάξι. Πήρε τον φάκελο με τα 5.000 ευρώ που είχε στη θέση του συνοδηγού και τα έδωσε στο χέρι του δικηγόρου. Έφυγε χωρίς να πει κουβέντα. Δεν επρόκειτο να πει τίποτα στα αδέρφια του για τα ρολόγια. Η ικανοποίηση ότι δε θα μάθαιναν ποτέ μέχρι το τέλος της ζωής του πώς απέκτησε ξαφνικά χρήματα ήταν αξία ανεκτίμητη για εκείνον. Αυτός, η γυναίκα του και τα παιδιά του έζησαν μια ανέμελη και ευτυχισμένη ζωή. Ο Simon μετά από πολλά χρόνια κατάφερε να αφήσει πίσω το παρελθόν του. Άλλωστε, ο πατέρας του και τα αδέρφια του, είχαν δώσει στο Simon επιτέλους αυτό που του άξιζε δικαιωματικά. Τελικά, είναι αλήθεια: Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος!