Η διακήρυξη της διαθήκης

Ο Simon δεν εξεπλάγη που δεν κληρονόμησε σχεδόν τίποτα από τον πατέρα του. Το μόνο που πήρε ήταν ένα παλιό, ξεχασμένο εξοχικό που δεν είχε καμία πλέον υλική αξία. Αν και η κληρονομιά του πατέρα του ήταν εντυπωσιακή, δε συμπεριέλαβε τον Simon στη διαθήκη του. Δεν υπήρξε ποτέ το αγαπημένο του παιδί. Τα αδέρφια του χαμογέλασαν. Αλλά όπως λέει η παροιμία: “Γελάει καλύτερα, αυτός που γελάει τελευταίος”. Σύντομα θα σβηστεί το χαμόγελο από τα χείλη τους, όταν μάθουν τι βρήκε ο αδερφός τους στο παλιό σπίτι. Ο Simon ήταν πρόθυμος να πάει στη διακήρυξη της διαθήκης. Τα αδέρφια του μπορεί να ήθελαν να μιλήσουν για τον διαχωρισμό της κληρονομιάς. Όταν έφτασε εκεί, κανείς δεν τον ήθελε. Όμως, είχε το δικαίωμα στο υποχρεωτικό του μερίδιο και ήταν αποφασισμένος να μην τον αποτρέψουν. Ήξερε τα δικαιώματα του και ήθελε μόνο αυτό που του αναλογούσε. Οι άλλοι θα έπαιρναν περισσότερα από αυτόν. Ο αδερφός του με ένα χαμόγελο του είπε: “Simon, μπορείς να πάρεις το παλιό εξοχικό”. Έξι μήνες μετά από αυτή τη συνάντηση, ο Simon θα έβλεπε ξανά τα αδέρφια του και θα τους έλεγε τι βρήκε στο παλιό σπίτι. Ένιωσε μια ικανοποίηση καθώς κοίταξε τα πρόσωπα τους και είδε τις μπερδεμένες εκφράσεις τους. Τα αδέρφια του μετάνιωσαν που το έδωσαν το παλιό εξοχικό. Μα γιατί; Τι είχε βρει ο Simon; Και γιατί όλοι τον αντιμετώπιζαν σαν το “μαύρο πρόβατο” της οικογένειας;

Η πλούσια οικογένεια και ο θάνατος της μητέρας

Ο Simon είχε δύο αδερφούς και μία αδερφή. Ήταν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Όλοι τους μεγάλωσαν πλουσιοπάροχα. Ο πατέρας ήταν διευθυντής μεγάλης εταιρείας. Η επιχείρηση ήταν πολύ καλή και η οικογένεια είχε ότι χρειαζόταν και με το παραπάνω. Η μητέρα έμενε σπίτι και πρόσεχε τα τέσσερα παιδιά. Στην παιδική του ηλικία, η οικογενειακή ζωή χαρακτηριζόταν από αγάπη και αρμονία. Ο Simon, επειδή ήταν ο μικρός της οικογένειας όλοι τον αγαπούσαν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Τα αδέρφια του, έπαιζαν μαζί του και τον φρόντιζαν με αγάπη. Ο Simon δεν έβλεπε πολύ συχνά τον πατέρα του γιατί δούλευε πολύ. Μόνο στις οικογενειακές διακοπές και συγκεκριμένα στο εξοχικό περνούσαν χρόνο όλη η οικογένεια μαζί. Η μητέρα πέθανε όταν ο Simon ήταν 8 ετών. Από εκείνη τη μέρα, ο πατέρας του έγινε άλλος άνθρωπος. Ο Simon ένιωσε να τον μισούσε χωρίς κάποιον λόγο. Δεν έμαθε ποτέ την αλλαγή συμπεριφοράς του πατέρα του. Ίσως, επειδή δεν υπήρχε η μητέρα του να τον προστατεύσει ή επειδή θύμιζε στον πατέρα του εκείνη, καθώς ο Simon έμοιαζε στη μητέρα του περισσότερο από όλα τα αδέρφια.