Ο Ντίλαν ηρέμησε

Ο Ντίλαν σηκώθηκε προσεκτικά και έκανε μερικά βήματα πίσω. Εξακολουθούσε να φοβάται ότι τα ζώα μπορεί να άλλαζαν συμπεριφορά, αλλά δεν υπήρχε κανένα σημάδι που να το αποδείκνυε αυτό. Το άλογο σταμάτησε να τον μυρίζει και φαινόταν να είχε χάσει το ενδιαφέρον του για αυτόν. Επίσης, ήταν σαφές ότι δεν τον έβλεπαν ως απειλή. Ήταν με την πλάτη γυρισμένη προς τον άνδρα, χωρίς κανένα μέλος της αγέλης να τον παρακολουθεί. Πώς θα μπορούσαν αυτά τα ζώα να έχουν τόσο αυτοπεποίθηση; Δεν είχαν κακές εμπειρίες με ανθρώπους στο παρελθόν; Ή μήπως ήταν καθαρά θέμα του αλόγου; Ίσως, το άλογο να είχε μεγαλώσει με ανθρώπους πριν πάει στο δάσος. Θα μπορούσε να είχε μάθει να εμπιστεύεται τους ανθρώπους. Όπως φαίνεται, οι λύκοι ακολουθούσαν το παράδειγμα του. Αυτό μεγάλωσε την περιέργεια του Ντίλαν να μάθει περισσότερα.

Ο αρχηγός της αγέλης

Πλέον, ο Ντίλαν ήταν σίγουρος ότι αυτοί οι λύκοι δεν προστάτευαν απλά το άλογο, αλλά το ακολουθούσαν, κάνοντας αυτό που ήθελε. Ακόμη και εκείνη τη στιγμή, το άλογο φαινόταν να έβγαζε τη διαδρομή που θα ακολουθήσουν οι λύκοι. Ο Ντίλαν αποφάσισε να μείνει λίγο ακόμη μαζί τους. Ήταν σε απόσταση ασφαλείας για να είναι σίγουρος και ταυτόχρονα να μη χάσει την οπτική επαφή. Τα ζώα δε φοβόντουσαν, όσο γνώριζαν ότι ο άνδρας τα παρακολουθεί. Ίσως, να ήταν μια επικίνδυνη απόφαση για τον κυνηγό, αλλά θα του έδινε τις απαντήσεις που τόσο πολύ ήθελε. Μετά από περίπου μία ώρα περπάτημα, το άλογο και η αγέλη των λύκων σταμάτησαν σε ένα συγκεκριμένο δέντρο και το μυστήριο άρχισε να ξετυλίγεται.